زهی گنج حکمت که سقراط بود

مبرا ز تفریط و افراط بود

شد از جودت فکر ظلمت زدای

همه نور حکمت ز سر تا به پای

درین کار شاگرد بودش هزار

فلاطون از آنها یکی در شمار

به حکمت چو در ثمین سفته است

به دانا فلاطون چنین گفته است:

«بر آن دار همت ز آغاز کار،

که گردی شناسای پروردگار!

ره مرد دانا یکی بیش نیست

بجز طبع نادان دو اندیش نیست

نبینی درین شش در دیولاخ

ز شادی دل شش نفر را فراخ

یکی آن حسدور به هر کشوری

که رنجش بود راحت دیگری

دوم کینه ورزی که از خلق زشت

بود کینهٔ خلق اش اندر سرشت

سوم نوتوانگر که بهر درم

بود روز و شب در دل او دو غم

یکی آنکه: چون چیزی آرد به کف؟

دوم آنکه: ناگه نگردد تلف!

چهارم لئیمی که با گنج سیم

بود همچو نام زرش، دل دو نیم

بود پنجمین طالب پایه ای

که در خورد آن نبودش مایه ای

کند آرزوی مقامی بلند

که نتواند آنجا فکندن کمند

ششم از ادب خالی اندیشه ای

که باشد حریف ادب پیشه ای

زبان را چو داری به گفتن گرو،

ز هر سر، گشا گوش حکمت شنو!

خدا یک زبان ات بداده، دو گوش

که کم گوی یعنی وافزون نیوش!

مکش زیر ران مرکب حرص و آز!

ز گیتی به قدر کفایت بساز!

بدین حال با حکمت اندوزی ات

سلوک عمل گر شود روزی ات،

بری گوی دولت ز هم پیشگان

شوی سرور حکمت اندیشگان»